Zeszłoroczne śniegi
                                            K.S.

rumowisko granitu

karły kosówek
mchów pełznący liszaj

czarnego stawu
woda tak jałowa
że pstrąg
             choć zginie
ikry tu nie złoży

my się wdzieramy
w ten okrutny pejzaż

jakby nam Stwórca
raj
     nagle otworzył

Zrobiliśmy Małą Śnieżną

(fragment)

Ściana nad nami wspaniała - przewieszona. Gdyby ją postawić do góry nogami, byłaby dużo łatwiejsza, byłby taras za tarasem - ale pewnie wtedy nie przyszlibyśmy tutaj.
Na pionowej skale, w wąskiej szczelince, rośnie mizerny, zagłodzony kwiatek. Ta szczelinka to najlepszy chwyt. Ale nikt go nie zniszczył. Ominęliśmy go - ,,wariantem''. Mała B. nie jest mistykiem, ale czuje duszę kwiatka.

Z gór

VI

Ogrody Wallenberga! Widział je Karłowicz
i czescy taternicy, nie goleni, płowi,
klnąc, wiszący na rękach,
sznurem powiązani,
po prostopadłej ścianie wchodząc jak po grani.
A tam anielski ogród zawisnął prywatny,
kwietne gniazdo
na szczycie karkołomnej wanty.
Tam, nad klombami leluj, kozłowca, storczyków,
fruwają aniołowie wśród słodkiego krzyku
i w śmiechu
lśnią rzędami uzębień srebrzystych
na widok
purpurowych wysiłków turysty...

Z Tatr

Odchylił się do nowego ciosu
I już ściana uciekała do góry
Więc siekł ją odpryskiem liny
Ciągnął za trawy
Walił wyrwanymi kamieniami
Aż rozprysnął się na dole, jak kropla wody.
Cisza. Nic się nie stało.

Za późno...

To tylko błysk,
To tylko szmer,
To tylko ćwierć sekundy!
A już krzyk
I haka dźwięk,
Koniec ostatniej rundy.
Myśl? na nic.
Myśl? po co?
Za późno.
Szkoda, że
Promień zgasł.
A potem już ciemność...
Może blask...
Czy tak?

Taternik

Mówimy z przyzwyczajenia
że on szczyt zdobywa

Podczas gdy
zawieszony między szczytem
a skalną półką
dla paru stóp
on
zdobywa
samego siebie
Popłoch swojej wyobraźni
kruchość swojego ciała
ubogą chwytność
rąk i nóg

Zdarza się
że zdobywa wszystko w sobie
na zawsze

Wtedy krzyżyk w czarnej ramce
w gazecie
wtedy dzwon żałobny
w zbytecznym dla niego powietrzu

I żadnego echa w górach