Starość

Śród rumowiska tego, co się nie odstanie,
Skąd droga tylko na dół - ściana wiedzie w górę -
U stóp szczytowych grani staw się rozlał, w który
Dawno był już, przed laty, padł ostatni kamień.

Tu, gdzie go już nie wzruszy szumnych siklaw bicie,
Bez dopływu, zastygły, ssąc nadenne piargi,
Słucha we dnie i w nocy, jak w pustce bezwargiej
Srebrnej strugi szczeliną uchodzi zeń życie.

A kiedy mgły plugawe, dżdże i siąpawice
Obłapią żebra skalne płetwami obiema,
Pociemniałą ze grozy spogląda źrenicą
W lice prawdy - w grań taką, na którą dróg nie ma.

Zabity w górach

Trawo, trawo zielona! szumiąca kołysko!
Żeby wzlecieć w obłoki, trzeba upaść nisko!
trzeba wspiąć się z mozołem na najwyższą turnię,
odpaść od niej i kozła wywinąć poczwórnie!

Trawo, trawo zielona! Wspólne mamy sprawy!
Tylko umarli wiedzą, o czym myślą trawy!
co szepcze kość do kości, która obok leży?
"Ach jak słodko jest leżeć! Ach jak słodko nie żyć!"

Maria Pawlikowska-Jasnorzewska (1891-1945)

 Zeszłoroczne śniegi

Gdzie zeszłoroczne śniegi? Niebieskie? Różowe?
na szczytach, het! na turniach pod nieba ołowiem,
w szczelinach, w skalnych ranach, piargami pokrytych,
leżą kamienne, szare jak grobowe płyty.

Wiatr nad nimi przepływa, przechylajac głowę,
siwą z chmur peleryną miotając po niebie.
Gdzie zeszłoroczne śniegi? Niebieskie? Różowe?
Śmierć ich strzeże jak skarbu w niedostępnym żlebie.... 

Kosodrzewina

Wilgotne, szorstkie pióra kosmatej zieleni
moją ścieżkę samotną twardym grodzą wałem.
Szczyt, jak piorun czerwony z dna czerwonych źrenic,
piersią z kosodrzewiny drapieżnej wyrwałem.

Idź tędy, prosta drogo, po napiętej linie,
choć ziemia się tu chwieje o niebo oparta.
Cmentarz czarnych szkieletów śpi w czarnej szczelinie:
każdy krok wart jest śmierci, a śmierć męstwa warta.

Wiatr potrząsa klingami szmaragdowych noży
w przepaści... - Teraz ręce z ostrzem spleść, zakrwawić -
a potem na dno lecieć, na wznak się położyć,
ciało przykryć gałęźmi - i tak już zostawić.

Góry

Jak ciche są te góry, gdy leżą pod śniegiem,
zaszyte w biały całun kosówkowym  ściegiem!
Choć nieżywe na pozór, są tylko w letargu.
Czasem wstrząsną się, z piersi zrzucą stosy piargów
i przeciągną się we śnie.
                                                Wówczas jak garść liści
spadają z nich najlepsi, najpierwsi turyści...
Towarzysze ich potem zaszywają w płótno
i niosą ku nizinom ścieżką bladą, smutną...

XXX

Skała ucieka spod mych stóp!
Lecz nie wzywałem pomocy...
Alem tu dzisiaj przyszedł w nocy,
Gdzie leży mój skrawiony trup.

Tyś świadkiem mym - nie płakałem,
Nie całowałem martwych warg,
Anim nie tulił swoich bark,
Krwi swej do ręki nie brałem.

Alem wszedł w zerwy twoich skał
I wydostałem się na szczyt.
Tam stałem długo szczęścia syt,
Wiatr mnie poranku w wieczność zwiał.

Za późno...

To tylko błysk,
To tylko szmer,
To tylko ćwierć sekundy!
A już krzyk
I haka dźwięk,
Koniec ostatniej rundy.
Myśl? na nic.
Myśl? po co?
Za późno.
Szkoda, że
Promień zgasł.
A potem już ciemność...
Może blask...
Czy tak?

Taternik

Mówimy z przyzwyczajenia
że on szczyt zdobywa

Podczas gdy
zawieszony między szczytem
a skalną półką
dla paru stóp
on
zdobywa
samego siebie
Popłoch swojej wyobraźni
kruchość swojego ciała
ubogą chwytność
rąk i nóg

Zdarza się
że zdobywa wszystko w sobie
na zawsze

Wtedy krzyżyk w czarnej ramce
w gazecie
wtedy dzwon żałobny
w zbytecznym dla niego powietrzu

I żadnego echa w górach 

Pokój zabitym w górach

Kiedy srebrnym osnute popiołem
Góry śnieżną zepchnęły lawinę,
Czyjeś serce jęknęło w dolinie
I skurcz przeczuć na usta padł sine.

Ręce Twoje - niby skrzydeł dwoje!
W górze - gwiazdy i gwiazdy się tłoczą!...
W śmierci Twojej - świętego tak wiele.
Pokój zamkniętym oczom.

Pomnik Karłowicza

Ten głaz, ta swastyka,
to pomnik muzyka.

Tu dolina kwitnąca
Zzieleniała.

Tu dusza śpiewająca
Uleciała.

Psalm o świętych góralskich

(fragment)

(...)
ludzie giną za koleją,
śmierć porywa ich zdradziecka,
z Tatr jest prosta perć do nieba,
czy tak trzeba - czy nie trzeba,
to pytanie wam zostawiam,
coście żywi...
                       i z rezerwą
wskażę cmentarz pod Osterwą.
(...)
Lot urwanej liny w skale
nie opisze pióro żadne.
Nie napisze, nie nakreśli,
głos modlitwy cicho szepcze,
a miejże ich w swej opiece,
wiekuiście, Synu Cieśli.