Morskie Oko

Coraz to więcej skały ścieśniają ścian biodra,
Czarna dzicz, naga - i ponura coraz bardziej,
Ciasno, duszno - pod górę, góry coraz bardziej
Leżą na drodze - nagle -
                                       Błysła szyba modra!
Rozsunęły się skały, wokoło granity -
Czy to kształty szatanów, co z niebios leciały
Strącone tu i w bryły modre skamieniały?...
O nie! Bo niebo cichych fal pieści błękity -
Jest chwila, gdzie w naturze święto - jak w kościele,
Grają zdroje i drzewa, milkną burzy szały,
A cisza po niebiesiech gwiazdy swoje ściele...
Morskie Oko to Tatrów dusza zwierciadlana -
Patrzcie! teraz jest taka chwila!...

                                                      Na kolana!
 
 

"Morskie Oko to Tatrów dusza zwierciadlana..."

Mięguszowieckie odbite w Morskim Oku
fot. Pacyfka
 
 

Morskie Oko

I

Ponad płaszczami borów, ściśnięte zaporą
Ścian olbrzymich, co wkoło ze sobą się zwarły,
Ciemne wody rozlewa posępne jezioro,
Odzwierciedlając w łonie głazów świat zamarły.

Stoczone z szczytów bryły, mchu pokryte korą,
Na brzegach rumowisko swoje rozpostarły;
Na nim pogięte, krzywe kosodrzewu karły
Gdzieniegdzie nagą pustkę w wianki swe ubiorą.

Granitowe opoki, wyniesione w chmury,
Rzadko tam żywsze blaski słoneczne dopuszczą...
I tajemnicze głębie kryje cień ponury.

Cisza - tylko w oddali gdzieś potoki pluszczą
Lub wichry, przelatując nad zmartwiałą puszczą,
Swym świstem grozę dzikiej powiększą natury.
 

Noc przy Morskim

Halny ścichł.
Granatowieje nieba kęs.
Złota podkowa
W oprawie gwiezdnych, wibrujących rzęs -
Jak osiemnasty karat lśni.

Rybi Potok brylanty schował
Na dnie. A Mnich
Słucha, jak biją dzwony w naszej krwi.

Morskie - w ściśniętej gór obręczy -
Niby potworny pająk śpi.
Na Rysach miesiąc bursztynowy klęczy.
Ognisko - jak sardoniks - skrami rzuca, płonie.
Z Mięguszowieckich suchy, starty leci piarg -
Ginie w otchłaniach. Ja ci nie bronię -
Moich gorących, koralowych warg.

"Żabi Jar" nad Morskim Okiem

Ciasno spięty klamrami skał
            po piętrach głazów stromo się wspiął
                        Żabi Jar
            czarny wąż, skalisty skręt do Żabich stóp...
Pomyślał przepaść - cisnął ją w dół -
            a woń kosówki odrzucił w górę,
czarny cień ściany rozciął na pół
            i niezgłębionym Morskiego lazurem
                        niebo pod stopy zgiął.
Zaczęta ciemność spada na piarg
            i w rąk wysiłku siega po chwyt -
            to Żabi Jar, skalisty jar,
ciemną łodygą w złoto skał wkwitł.
 
 

Inskrypcja
wyryta - według świadectw współczesnych -  na jednym z kamieni nad brzegiem Morskiego Oka w pierwszej połowie XIX wieku.

Kto tu obraz swych uczuć malować się sili
Ten sobie zbyt pochlebia - i innych omyli.
Jam tu dzisiaj nic więcej nie poznał, tylko troje:
Moc Boga, wdzięk natury i nikczemność moję.

Józef Przerwa-Tetmajer (1804-1880)

Morskie Oko

Skądże to wielkie i ciche zwierciadło
Na Karpaty spadło?
Któż nad nim te nagie skały
Ustawił w ołtarz wspaniały?

Wierzchołek jego szeroko otwarty
Stoi w samym niebie;
Niżej się wije obłok rozdarty,
Grzmotem przemawia do ciebie.

Ugnij kolana i pochyl głowę!
Widzisz li tego olbrzyma?
Zwiesił na ciebie ogromu połowę
i na bryłeczce się trzyma!