Szczyt
III

Oto szczyt! już poza mną stroma ścieżka. Spocznę!
Na traw nikłej pościeli kładnę się i dyszę:
Pode mną las - i łąki; nad sobą mam ciszę.
Ojcowizny niebieskiej błonie bezobłoczne.

Nasiąkły blaskiem przestwór, niby kryształ płynny
Czoło me uznojone rzeźwym tchem oblewa;
Na stokach gdzieś ruszone ledwie szumią drzewa,
Niebu niosące w hołdzie dank Ziemi powinny.

Cisza, jak gdyby myśli - i ziół wątłych krocie,
Dzień jesienny w pogody swej roztapiał złocie
pokój dokoła siał, by mak, przez sito...

Hej, tak kiedyś na inszym zobaczyć się szczycie
I jak teraz oczyma - duchem, patrzeć w Życie,
W tajemnicy przedwiecznej zagadkę - odkrytą!...

Szczyt

Ciągle jeszcze w zębatych butach
owinięci sznurami
z trzecią nogą żelazną
pełzniemy żeby zaznać góry
nad którą przelatuje samolot.

    Widoki i złudzenia
    łuszczą się i odpadają
    jak porzucone dekoracje.

O jak piękni jesteśmy
kiedy w zamgleniu okularów
w zapachu bijącym
z naszego karłowatego podszycia

    nagle patrzymy
    w wieczne śniegi kości
    w mięśni zbocza spadziste
    o biciu serca mówimy:
    widać jak na dłoni.