Wschód słońca

Jakieś się nabożeństwo w górach uroczyste
Gotuje, szmery biegną ciche poprzez wrzosy,
Jodła z mgły nocnej czesze rozplecione kosy
I wyłania wierzchołek nad opary mgliste.

Noc pierzcha, świtu błyski pełzają faliste
Po szczytach, uciszając nocnych świerszczów głosy,
Mchy i trawy się myją w szklanych kroplach rosy,
By do chramu przyrody wejść świątecznie czyste.

Cud się zbliża: zwiastują go promienne gońce,
Giewont zarzucił śnieżny welon na ramiona
I złocistą monstrancję ujął w jego końce,

I zwraca się do ludu, tuląc ją do łona;
Z monstrancji błyska hostia ognista, czerwona:
Słowo stało się ciałem, ave, ave - słońce!
 

Z gór

V
Krzyż na Giewoncie

Trzęsą nim fujawice przez stycznie i marce,
a wśród żelaznych wiązań diabeł sprawia harce.
W posępne rusztowanie
mgły cykają łzami
i orzeł, czując miasto,
omija je skrzydłami.
Złe to miejsce. Tu ludzie wloką się bez siły
jak na szczyt beznadziejnej, kamiennej mogiły
i w promieniu tych żelastw
nieugiętych, wiotkich,
płaszczą się rozbryzgani wśrod skał
jak szarotki...
  
 

Wacław Wolski (1867-1928) 

Tatry w zimie 

Księżycowego światła magnezjowe fale 
Zalały srebrne Tatry i regli kurhany... 
Śni Giewont lodowaty, gdyby olbrzym szklany, 
O światów czarodziejskich zielonym krysztale... 

Gdyby welon pajęczy tatrzańskiej Goplany 
Skrzących mrozu kryształków stężałe opale 
przeźroczą mgłą lodową zawisły omdlałe 
nad srebrnymi wirchami... Księżycem zalany, 

Świat lodowy lśni, gdyby baśń kuta w krysztale, 
Nieprzebrane kopalnie diamentów i ściany 
Lśniące srebra szczerego, nie łupane wcale 

Kilofami dźwięcznymi... Świat szronem dzierzgany, 
Mieniący się tęczowo w marzenia zapale 
W lód i kryształ zakrzepły sen srebrnej Marzany...