W Czarnej Jaworowej

Oto kościół gotycki: zwie się Mała Śnieżna,
igłami ciemnych turni cielska mgieł przeszywa,
rośnie, rośnie ku górze jako moc drapieżna,
aż czub się w chmurze siwej wysoko urywa.

Wokół morze kosówki - zielone i wonne,
a dalej maliniaków martwota wyrasta,
nad którą progi skalne jak mury obronne
niedosiężnej warowni, kamiennego miasta.

A oto zagubiony w tej samotni człowiek
chce utrwalić na kartce popołudnie letnie.
Na próżno się wysila, bo nikt się nie dowie,
jak młodo bije serce mu czterdziestoletnie.